Ostatnie pożegnanie):

Odeszła...Wspaniała kobieta):

Czas tak szybko płynie.
Minuta równa się sekundzie;
wieczność w godzinę się zamienia.

Nie daj nam Panie
Do przodu biec mijając historii koniec i początek.
Nawet każda powieść ma swą treść nie, puste karty skrywa.
Każde słowo, każda myśl tworzy dialog i fabułę.
Ma początek, rozwinięcie, zakończenie tak jak i w życiu bywa.

Miłość- ofiarowuje dar, który człowiekiem się nazywa.
Wiosna, lato, jesień, zima, fortuna kołem się toczy- to lata mijają bezlitośnie.
A gdy nadchodzi zmierzch próżno szukać naszej drogi- księga się zamyka.

Nie zapomnijmy więc przystanąć czasem,
zagłębić się w myśli swoje, złapać ciszy tchnienie.
Odwrócić się choć na chwilę, na pięcie i dostrzec wokół siebie ludzkie cienie.

Mówią, że śmierć jest okrutna, zamyka na wieczność oczy;
zabiera ból i nadzieję oddając w zamian chłodną mogiłę i nagie cierpienie.

Gdzie więc jesteś babciu?
Dokąd śmierć Cię powiodła?

Co nam po tobie zostało, tylko wspomnienia.
Wspomnienia tych chwil, które już nigdy nie powrócą.
Tych radosnych i złych, w których służyłaś nam radą i pomocą.
Tego uśmiechu i żartów beztroskich, na każda okazję;
Twego cierpienia, by dłużej dla nas żyć i troski;
Twych mądrych oczu, w których wszystko dostrzec można było, zrozumienia i cierpliwości gdy nam coś nie wychodziło.
Brak nam będzie Twojej miłości, głosu,
dźwięku śmiechu, siły i uporu.

Bądź zawsze przy nas....