Ważenie dziś było :)

Kiedyś była to dla mnie sama przyjemność.
Aktualnie – to konieczność, wiążąca się z niemałym stresem.

(Maniutek stopniowo, bardzo powoli tracił na wadze. Zbyt powoli, żeby mnie to zaalarmowało. Do momentu, kiedy to bez problemu zaczęłam wyczuwać palcami przez skórę Maniutkowy kręgosłup... :( )

Teraz przed zważeniem każdego sierściucha boję się, że waga pokaże mniej, niż poprzednio... Zawczasu zastanawiam się, jakie badania najpierw zrobię i co wykluczę najpierw. Nie – doskonale wiem, CO bym wykluczyła w pierwszej kolejności...

Ale WRÓĆ! – tfu! tfu! mam super zdrowe kudłacze w domu i tego się trzymajmy.

Stan na dzień dzisiejszy przedstawia się następująco (od najmniejszego do największego):
- Lara – owczarek niemiecki w kociej łaciatej skórze – niewielka ciałem, potężna duchem: 4,600 kg (zjechała mi 400 gramów w trakcie swojej niedawnej niedyspozycji żołądkowej, co paradoksalnie akurat jej wyszło na zdrowie i wygląda właśnie tak, jak kotka o jej gabarytach powinna wyglądać - wagę trzyma),
- Iwa – 5,100 kg (jej waga utrzymuje się na stałym poziomie od wielu miesięcy),
- Mikuś – 7,900 kg (przybrał u mnie pół kilograma - nie utył, zrobił się po prostu jakby większy – czułość i zróżnicowana karma zrobiły swoje, alergii pokarmowej brak),
- Rudi – 8,200 kg (sytuacja z wagą jak u Iwy),
- Kuzco – 9,300 (jak wyżej, tyle że to mój koci Arnold).

Odetchnęłam. :)

dodane na fotoforum:

• Koty
• Mainecoon