(0)
Podobno jestem człowiekiem.
Powinnam się tak zachowywać.
Ale nie wiem czy to dobrze.
Tylko że czesto nie rozumiem.
Chociaż zrozumieć staram się cholernie.
Także ten...
Niby nic a tak to się zaczęło.
Brakuje mi chyba ekipy z koloni..
Patryka, Damiana, Mikołaja..
Naszej ósemi która tylko na koloni może się jakoś zgrać.
Przykre to w cholere.
Zastanawiam się czy to dar, zdolność, czy przypadek.
Pamiętam bajkę Dzwonnik z Notre Dame.
Oglądałam ją jak byłam chora miałam ospe i z gorączi traciłam chwilami świadomość.
Oglądałam tą bajke z 10 razy zanim widziałam ją dokładnie całą.
Bardzo mi się podobała.
W galerii lechat1, osoby, która jakimś cudem polubiła mnie tak po prostu.
Zwyczajnie...
Zobaczyłam dzisiaj zdjęcie Notre Dame.
A może sam napis spowodował to wszystko:
"Moja kochana Notre Dame.
Weszła na dach usiadła na poręczy wśród gargulców i rzeźb.
Siedziała a wiatr wiał jej na twarz. Plątał włosy i odganiał myśli. To własnie dlatego tam przychodziła, żeby nie myśleć.
Dzwonnik miał już zejść z wierzy kiedy jednak postanowił zobaczyć co jest wyżej, wszedł na dach, przeszedł kawałek i ujrzał ją. Prawie spadała, szcześliwa śmiała się jak zwykle w tym miejscu. Nie odważył się podejść. Patrzył tylko. Wahał się przez dłuższą chwilę, między tym czy być przy niej jak się zsunie z poręczy, czy obrócić się i odejść. Nie zdążył. Właśnie spadała. Nadal szcżęśliwa. Ciągle piękna. Wiecznie roześmiana.
Potem już nie wiedział czy to wszystko było prawdą. Przecież on mieszka w tej wierzy... Nie mogła tam wejść. Cofnął się. Zszedł z dachu. Uparł się o zimny ciagle wibrujący dzwon. I zaczął płakać.
Przecież tak na prawdę nie ma nikogo.
A ona mogłabyć najcenniejszą istotą na tym świecie.
A jednak strach nie pozwolił mu podejść.
Wciąż pamięta jak śmiejąc się śpiewała.
"Moja radość to grzech..."
Chwale się tym jak kompletnie małe dziecko, które powtarza wszystko aż ktoś to zauwazy albo zwroci dziecku uwagę.
Może ja też tak musze robić. Mam taką potrzebe. To chyba jedyna rzecz jaką umiem robić i lubie robic.
Pisać lubie.
Bardzo.
