Wierszalin - tzw Dom Matek Boskich

Na polanie, kilometr może dwa za wsią, począł Eliasz budować Wierszalin. Miała to być stolica świata, gdzie będą żyli jedynie sprawiedliwi, do których w dniu Sądu Ostatecznego szatan nie będzie miał dostępu.
W Wierszalinie żyli wierni wyznawcy proroka, którzy wierzyli, że każdy ich codzienny krok miał sens. W samym Eliaszu dopatrywali się biblijnego proroka, który żywcem został wzięty do nieba wrócił, by przygotować naród do drugiego przyjścia Bożego Syna. W drewnianym domu, w którym zamieszkał Eliasz główna izba służyła jako kaplica. Zapełniały ją obrazy m.in. samego proroka. Osada rozrastała się. Obok domu Eliasza powstawały inne, zamieszkiwane przez wyznawców. Jednym z nich był Paweł Wołoszyn, samorodny konstruktor, wynalazca, wierszaliński Leonardo da Vinci. W stolicy świata próbował skonstruować elektrownię wodną, wiatrak do którego dołączył silnik spalinowy, pojazd i inne konstrukcje użyteczne w codziennym życiu. Na leśnym wzgórzu znajdują się do dziś fundamenty po świątyni, którą Ilja chciał zbudować lub zbudował. Z czasem zaczęto uważać, że Eliasz to Chrystus, co przyszedł na ziemię zbawić ludzi.
Trwało to kilka lat. Ludzie czekali na zapowiadany koniec świata, a ten nie następował.
Jest lato roku 1936, pora żniw. Wyznawcy Ilji zniecierpliwieni postanowili go ukrzyżować. „Bo tamto odkupienie było zbyt dawno, ludzie zapomnieli o ofierze, diabeł się rozpanoszył na świecie, grzech, sodoma, gomora; nie było innego ratunku dla ludzkości, jak dokonać wtórnego odkupienia
….Polnymi drogami podążała chłopska procesja, ludzie byli zmęczeni, szli z daleka. W dolinach mijali żniwiarzy, żniwiarze przykładali ręce do czoła i patrzyli zdumieni: człowiek na czele procesji dźwigał duży drewniany krzyż. Ludzie podążający za krzyżem nieśli młot, gwoździe, koronę cierniową….
Szli ukrzyżować Chrystusa, który powtórnie na świat zstąpił, tym razem w osobie Eliasza Klimowicza. Gdy ewangeliczny Judasz, zaczynając misterium, przystąpił, aby ucałować
proroka w policzek, Ilja zdzielił go pięścią, roztrącił osłupiałych wiernych i pomknął w las, ukrył się na trzy dni w dole na ziemniaki. Według innych relacji, gdy pielgrzymi dotarli do Eliasza, nie śmieli wykonać swego zamiaru i krzyż porzucili. Nie wiadomo jak było naprawdę.
Wierszalińskie "szaleństwo" trwało, aż do wojny. Jesienią 1939 r. sowieccy żołnierze aresztowali Eliasza, wywieźli go podobno do domu starców za Krasnojarskiem na Syberii , gdzie dożył swoich dni. Według innych relacji podobno doradzał na Kremlu, jeszcze inni mówili, ze dostawali od niego listy. Całej prawdy o Eliaszu dociec obecnie nie sposób. Z tych, którzy dobrze go pamiętali, w okolicy nie żyje już nikt. Poza tym miejscowi niechętnie o nim mówią, choć w niektórych domach przetrwały pamiątki, obrazki czy nawet malowidła z Klimowiczem. Ponoć zdarza się, że do Wierszalina przyjeżdżają „wyznawcy” Ilji z dalszych stron