Cerkiew cmentarna pod wezwaniem św. Cyryla i Metodego - 1868r

Orla - kiedyś miasteczko dziś wieś zapomniana i omijana przez turystów jest jedną z miejscowości o najbogatszej historii na Podlasiu
Tereny te w 1500 r. Aleksander Jagiellończyk nadał kniaziowi Jaśkowi Iwanowiczowi z prawem osadzenia miasta. Przywilej ten potwierdził Zygmunt Stary w 1507 r. i tą datę przyjmuje się jako datę powstania Orli.
Faktycznym twórcą miasta i włości orlańskiej został jednak podskarbi litewski Bohusz Michajło Bohawitynowicz, który w latach 1512-1522 skupił dobra w swych rękach. Po jego śmierci dobra wraz z ręką córki Hanny przeszły w posiadanie Stanisława Tęczyńskiego.
Z kolei w 1558 r. córka Tęczyńskich Katarzyna wniosła te dobra księciu słuckiemu Jerzemu Olelkowiczowi. W 1576 r. Orla była ośrodkiem obejmującym okoliczne wsie: Koszele, Werweczki, Topczykały, Koszki, Szernie, Krywiatycze, Toporki, Rudołty, a w miejscowościach tych było pięć młynów i 13 karczm.
W 1585 r. w posiadanie Orli weszli Radziwiłłowie poprzez małżeństwo Krzysztofa, zwanego „Piorunem” z Katarzyną z Tęczyńskich. Ich syn Krzysztof w 1618 r. nadał Orli pierwszy przywilej miejski, a po pożarze odnowił go w 1634 r., zaś jego syn Janusz, wojewoda wileński i hetman wielki litewski, dziewięć lat potem potwierdził i poszerzył przywilej, nadał miastu herb – radziwiłłowski orzeł z toporem. Radziwiłłowie rozbudowali w Orli swą rezydencję, wznosząc murowany dwór. W obręb dworu wchodził cały zespół budynków, nad którymi górowała kamienica z wieżami oraz cerkiew zamkowa św. Jana Teologa i zbór kalwiński. W roku 1626 i 1644 Janusz Radziwiłł zwołał tutaj dwa synody dysydentów polskich i litewskich, które odbywały się w nowym murowanym zborze kalwińskim. W tym czasie w Orli były dwie cerkwie: św. Szymona Słupnika i św. Jana Teologa, które z prawosławnych stały się unickimi. W czasie potopu szwedzkiego dobra orlańskie trafiły w ręce Bogusława Radziwiłła. Na przełomie XVII-XVIII w. dobra orlańskie były w zastawie u Benedykta Pawła Sapiehy, a potem gen. Jakuba Henryka Fleminga. Wraz z ręką jego córki Krystyny przejął je Józef Sapieha. W trakcie wojny północnej tereny te znacznie ucierpiały na skutek najazdów podkanclerzego litewskiego Stanisława Szczuki.
Przed 1740 r. Orla trafiła w zastaw do Branickich z Białegostoku. Dopiero w 1808 r. zastaw wykupił potomek rodu dawnych właścicieli Michał Radziwiłł, po którym majątek przejął syn Dominik. Od 1830 r. dobra orlańskie, składające się z Orli, Koszel, Topczykał, Redut, Krywiatycz, Paszkowszczyzny, Toporek, Szereni, Mikłaszy, Werweczek i Wólki, były administrowane przez Wittgensteina. W 1839 r. miejscowe parafie unickie zostały przekształcone w prawosławne. W latach 40. XIX w. dobra orlańskie kolejny raz zmieniły właściciela, a został nim wspomniany Wittgenstein. W drugiej połowie tego stulecia uległy podziałowi i stanowiły własność Wittgensteina, Aleksandra Malczewskiego i Aleksandra Patona. W końcu XIX i na początku XX w. uwłaszczeni chłopi z Hołód, Koszel, Szczytów, Szereni i innych zakładali towarzystwa włościańskie i korzystając z tanich państwowych kredytów wykupywali poszczególne majątki.
W 1852 r. car Mikołaj I potwierdził status miejski Orli i zaliczył ją do tzw. miasteczek nadetatowych. W latach 1861-1915 miejscowość była ośrodkiem gminnym. W czasie pierwszej wojny światowej wielu mieszkańców Orli i okolic musiało udać się na bieżeństwo, uciekając w głąb Rosji przed wojskami niemieckimi. Po wojnie nie wszyscy zdołali powrócić.
W końcu 1921 r. Orla utraciła prawo miejskie i uzyskała status osady. Była wówczas ośrodkiem gminnym dla 48 miejscowości, folwarków i kolonii. Gmina liczyła 7824 mieszkańców, a Orla 1518, w tym 1167 Żydów, 320 prawosławnych i 31 katolików.

https://www.garnek.pl/vinga