Gwałtu rety co się dzieje?

O pogoni za derkaczem wiele mogła bym napisać. Zwiewał mi ten huncwot jak prawdziwy zawodowiec i wyszła by z tego niezła humoreska. Ale cóż nauka kosztuje i swoje prawa ma, może w przyszłym roku z większa wiedzą pójdzie mi lepiej. A zaczęło się jak zwykle niewinnie, choć przez skórę czułam, że niezły ubaw się szykuje.
Gdzie by się nie ruszyć cała łąka gra na grzebieniach, krzaczory wszelkiej maści derkają na całego. Nie byłabym sobą gdybym nie postanowiła wsadzić nosa w te chaszcze co by sprawdzić jak ten derkacz wygląda. I co ? Lipa! Jak tylko się ruszyłam wszystko umilkło. Ha ,znaczy się nie dasz się podejść, trzeba na ciebie poczekać aż sam wyleziesz. Nie ma problemu, poczekam. Też „pogram sobie na grzebieniu”, może się skusi łobuz jeden i choć na chwilę wystawi dziób z zarośli. Gdybym może jeszcze w tym całym zapatrzeniu w derkacza zerknęła pod nogi to nie wpakowałabym się w niedawno skoszoną mokrą trawę. No trudno, nie popatrzyłam, ale skoro już padłam plackiem przed matką naturą to poleżę sobie i poderkam, bardziej mokra już i tak nie będę więc co mi tam. Może następnym razem poszukam sobie modela, który nie będzie ode mnie wymagał przytulania się do podłoża.
W pocie czoła, z siatką w zębach, czepiającą się wszystkiego co tylko możliwe doczołgałam się na upatrzoną pozycję. Co sobie poleżałam na tej mokrej trawie to moje, derkacz, co było do przewidzenia, zrobił mnie w balona. Owszem był, owszem podszedł bardzo blisko, owszem nawet na milimetr nie wystawił dzioba z wysokiej trawy. Ech ! Pozbierałam klamoty, po marudziłam pod nosem co ja o tym myślę i pojechałam do zimorodka, ten przynajmniej zachowuje się bardzo przyzwoicie i pozuje jak zawodowiec.
Dzień okazał się nad podziw owocny, z zimkiem się dogadałam „umowa na foty” została zaakceptowana więc czas zwijać się do domku. Wieczór zbliżał się wielkimi krokami a powieki jakoś tak dziwnie zaczęły poddawać się prawu ciążenia.
I jak to zwykle bywa leniwie turlając się przez łąki i moczary słuchamy sobie i oglądamy co tez wieczór ciekawego przyniesie. Derkacze w najlepsze koncertują, powietrze aż wibruje od ich terkotu. Tradycyjnie kiedy światła do zdjęć już prawie nie ma, dzieją się rzeczy najciekawsze. Jeden z derkaczy koncertuje tak blisko drogi, że nie sposób się nie zatrzymać. Wiec stajemy na chwilę posłuchać tego nietuzinkowego śpiewu. Gnom mały nic sobie nie robi z naszej obecności, aż zgrzytnęłam zębami, że też nie mógł tak się zachować o świcie. Derka i derka. Więc mu złośliwie odpowiadam a co niech wie, że i ja tak potrafię.
Widocznie to co zaterkotałam musiało być jakąś ciężką obelgą bo z pobliskich krzaków wystrzeliła luks torpeda. A że małe toto i ledwo wystaje ponad trawy jedyną oznaką zbulwersowania były trawy rozchylające się z ekspresowym tempie. Przeleciał tak piekielnik przez pół łąki wpadł na jakiś kreci kopczyk i wystawił głowę ponad zieloności, żeby sprawdzić kto mu tak naubliżał. Długo się nie namyślałam i powtórzyłam to co wcześniej terkotałam. Efekt był piorunujący. Małe brązowe coś wypadło na drogę tuż przed samochodem,prawie nam pod nogi. Jak powiem, że miał mord w oczach to tak jakbym nic nie powiedziała. Zauważył rywala po przeciwnej stronie łąki, jak perszing rzucił się w tamtym kierunku. Na chwilę straciłam go z oczu, żeby po kilku sekundach zobaczyć dwie ciemne kulki kłębiące się wokół siebie. Trwało to zaledwie parę sekund, po czym wściekła luks torpeda wróciła z powrotem na drogę. Z dumnie wypięta piersią oznajmił nam co o nas myśli i schował się między trawy.
To jedyne zdjęcie dokumentacyjne jakie udało mi się zrobić, jakościowo marne bo i pora był późna ale ile razy je widzę przypominam sobie całą tą derkaczową awanturę i uśmiecham się w duchu.
PS: Całe to wydarzenie miało miejsce grubo po sezonie lęgowym derkaczy. Żadne zdjęcie nie jest warte tego aby niepokoić ptaki w tak ważnym dla nich momencie. Jeśli nie będziemy o tym pamiętać może się okazać, że za rok nie będzie czego fotografować, oglądać i słuchać.