Kochani ślicznie dziękuję za Wasze odwiedziny, czytanie i komentarze. Jesteście najlepsi.

Jemiołuszki, co to okazały się być żubrami, a na koniec zmieniły się w wilka. Cz 2
Kilka dni w puszczy - pięknych mroźnych i żubrzych. Spotkani ludzie, nowi i dawno niewidziani znajomi. Dla takich chwil warto jest ruszyć w teren. Zadowoleni i pełni pozytywnej energii niespiesznie ruszyliśmy do domu. Już na nic nie liczyliśmy, niczego nie oczekiwaliśmy. Chcieć więcej to byłaby zachłanność. Jeszcze tylko kilka zdjęć krajobrazu. Lekkie obiektywy, przypięte do aparatów wylądowały w plecakach na tylnym siedzeniu Hondziany. Dzielny samochodzik, nie dał się pokonać temperaturze, mrucząc z zadowoleniem i pląsając po śliskiej drodze, wiózł nas z powrotem. Wyluzowani i zrelaksowani śmiejąc się w głos, nawet nie podejrzewaliśmy, co spotka nas za kolejnym zakrętem. Widok najzwyklejszy na świecie, jaki nie raz oglądaliśmy na podlaskich drogach. Oto środkiem pasa biegnie niespiesznie pies. Zwykły burek - szaro bury. Hondziana zwalnia, w końcu nie chcemy zrobić mu krzywdy. Pieseł spokojnie zbiega z asfaltu i na chwile zatrzymuje się, żeby popatrzeć na nas z dezaprobatą. Przez głowę przebiega myśl o ludziach, którzy porzucają swoich pupili w lasach. Kolejne sekundy powodują, że czuje jak na mojej twarzy pojawia się wyraz najwyższego zdziwienia i niedowierzania. Miny musieliśmy - oboje, mieć wyjątkowo głupie, bo bury przez chwilę ani drgnął. To co działo się w samochodzie, kiedy osłupienie minęło, ludzkie słowo nie opisze. Obiektywy wymieszane z aparatami, pokrywki, zaślepki i dekielki latające lotem koszącym. Sturęki potwór próbujący jednocześnie wydobyć aparat , przepiąć obiektyw i robić zdjęcia. Cokolwiek nie zatrzymało się na kolanach lądowało na podłodze. Pierwsza seria zdjęć z szerokokątnym obiektywem i filtrem polaryzacyjnym, bo drugiej na pewno nie będzie. W powietrzu brzęczało głupie pytanie „ale to na pewno nie pies?” Kolejna seria i wilk rusza wzdłuż drogi. Nie ma zamiaru zmienić kierunku, więc podejmujemy próbę zmiany obiektywów. Mijają nas kolejne samochody, a kilka z nich zwalnia, widząc nasze dziwne pląsy. Udało się! Szara eminencja zatrzymuje się parokrotnie, węszy i znajduje coś pod śniegiem. Kontrolnie zerka w naszym kierunku i rusza dalej. Aparaty pracują pełną parą, ręce się trzęsą, pytanie o psa nadal lata luzem po samochodzie, a my nie możemy uwierzyć w to co się dzieje. Nie pamiętam ile razy zapchałam bufor w aparacie. Czułam się jakbym w ogóle nie spuszczała palca ze spustu migawki. Kątem oka zerkam na obiektyw tuż obok własnego policzka. Dziwne, że przy tak olbrzymiej amplitudzie drgań, nie oberwałam nim w ucho. Mój spokojnie spoczywa, pewnie podparty na drzwiach samochodu. Wszelkie emocje wpakowałam chyba w to głupie pytanie o psa. Dzięki temu cudem wyszło parę ostrych zdjęć. W końcu wilk postanawia przerwać tę chwilę naszego szczęścia. Jeszcze tylko krótkie spojrzenie prosto w obiektyw i zdecydowanym krokiem rusza przed maską samochodu. Kilka susów i już znalazł się po drugiej stronie drogi. Nie odwrócił się, nie spojrzał. Pewnym krokiem przemknął między drzewami i tyle go widzieliśmy. W końcu, po chwili docierają do mnie pytania - zrobiłaś, masz ostre, wyszły? I za nim zdążyłam wykonać jakiś ruch, zerknąć na wyświetlacz, słyszę jak moich własnych ust wydobywa się to magiczne pytanie „ Ale to nie był pies? Na pewno?” Dopiero pobieżne przeglądanie zdjęć w aparacie, sprowadza mnie na ziemię. Ręce zaczynają się trząść z emocji. Jeszcze nie tak dawno tylko marzyłam o spotkaniu wilka, pragnęłam, żeby pokazał się nawet z daleka. A tu proszę takie spotkanie, oko w oko. Po powrocie do domu szybko wysyłam fotkę znajomemu. Dopóki ktoś inny nie potwierdzi, że na tym zdjęciu jest wilk, to chyba nie uwierzę w to co widziałam. Zbiorowa iluzja, halucynacje, hipnoza - niech mi ktoś powie, że to nie sen. Nie to nie był sen, ani przewidzenie! Niedowierzanie ustępuję miejsca pełnej radości. To właśnie dla takich chwil warto jest pojechać do lasu. Po tą adrenalinę, przygodę która sprawia tyle radości. I choć jemiołuszek nawet nie słyszeliśmy, to wcale nie mamy im za złe, że ustąpiły miejsca żubrom i wilkowi.