Ostatni poranek w Chatce...

Oczywiście, na razie ostatni. Wkrótce wracam. ;-)

Wczoraj był ten poranek.
Dziwny, skwarny i przedburzowy.
Chatkę zostawiłam pod opieką sąsiadów którzy wyjątkowo dopisali tego lata. Na kilka dni wybyłam do miasta, a wybycie to trwało wczoraj jak istna odyseja, hehe…

Niecałe 120 kilometrów podróżowałam w… 7 godzin!

Najpierw okazało się, że pociąg przyjedzie z godzinnym – lub więcej – opóźnieniem.
W Bielsku – Mikuszowicach był rano wypadek, koparka zderzyła się z pociągiem. Nic się nie stało poważnego, nikt nie ucierpiał, jednak usuwanie awarii trochę potrwało…

Niewiele myśląc powędrowałam więc na przystanek i pojechałam busem do Żywca. Stamtąd był inny pociąg do Bielska (z Bielska miałam połączenie do Rybnika), były tez autobusy w razie czego.

Ale w Żywcu na dworcu zapewniano, że już wszystko będzie zgodnie z planem, więc wybrałam wygodny, klimatyzowany pociąg.

O, naiwności ma wielka i nieuleczalna! ;-)

Kiedy już siedziałam w składzie do Częstochowy (przez B-B), zapowiedziano ten mój opóźniony pociąg do Bielska, teraz miał odjechać wcześniej, a ten do Częstochowy nagle został opatrzony dopiskiem: „opóźniony 30 minut”.

Wylegliśmy więc (my, pasażerowie) na zalany słońcem peron pierwszy i biegusiem udaliśmy się na peron drugi, gdzie właśnie elegancko wślizgiwał się nasz żelazny, białobłękitny wybawca.

Wybawca zgrabnie ujechał dwie stacje, po czym od niechcenia zatrzymał się na popas… czterdziestopięciominutowy.
Sympatyczni panowie z obsługi pociągu wyjaśnili, że chyba znowu coś się stało, poza tym musimy przepuścić najpierw pociąg jadący w przeciwną stronę, bo jest jeszcze bardziej opóźniony niż my.
A pani z megafonu przeprosiła i życzyła nam przyjemnej podróży.

Moje połączenie z Bielska dawno więc oddaliło się w z góry upatrzonym kierunku, wujek Internet pocieszył jednak, ze kolejny pociąg, w dodatku szybszy, TLK, będzie czekał w Bielsku akurat kiedy dojedziemy. Sympatyczni panowie z obsługi potwierdzili.

Wesoło gawędząc ze współpasażerami, dotarłam w końcu do Bielska – Białej.
Kolejny zalany słońcem peron z czekającym na nas TLK okazał się rzeczywiście zalany słońcem, aczkolwiek… bez TLK!
Pojechał był punktualnie, nie czekając na maruderów!

Nie wiem jak inni maruderzy, ja po zebraniu mojej szczęki z peronu (ze zdumienia mi opadła) powędrowałam ku rozkładowi jazdy.

Dłuuugo nic.

No to na dworzec PKS w poszukiwaniu autobusu.

Nic.

Z powrotem ku pociągom. A nuż rozkład jazdy ukrył coś, co teraz mi się triumfalnie objawi?

W przelocie dostrzegłam miłą buzię z Garnka znaną (!), wiec po pewnym wahaniu podeszłam się przywitać i przedstawić.
Zaskakujące spotkanie. :-)
Zmęczona już, spocona, ale z uśmiechem pobiegłam więc do tablic z rozkładem jazdy.

Wnikliwie studiując pozycje tegoż (nawet między linijkami!) usłyszałam zapowiedź wjeżdżającego mojego „starego znajomego” czyli pociągu do Częstochowy. Niewiele myśląc, pobiegłam mu na spotkanie. W końcu mogę jechać do Katowic Piotrowic, stamtąd do Rybnika.
Niby dalej, ale dobre i to.

Dojeżdżaliśmy już do Piotrowic, kiedy konduktor poinformował wszystkich kolejno o planowanej zmianie dalszej trasy do Katowic, w związku z czym dojadą do celu z dalszym opóźnieniem o… 30 minut!

Współczułam pozostającym, sama jednak odetchnęłam z ulgą wysiadając w Piotrowicach. Teraz już wszystko miało być zgodnie z planem!

Haha, pewnie się domyślacie, że nie było. ;-)

Pociąg do Rybnika nie przyjechał o wyznaczonej godzinie. I właściwie nie byłam już zdziwiona, kiedy z megafonu padła wiadomość o półgodzinnym LUB WIĘCEJ opóźnieniu…
Zdziwiona byłam za to nieprzerwaną jazdą tego pociągu (kiedy w końcu przyjechał): żadnych mijanek, żadnych objazdów… Nuuuuda… ;-)

Wyszłam z chatki o 10.30, do Rybnika dotarłam o 18.00. No, rekord!
Ale pewnie w Księdze Guinnessa są lepsze.

Swoją drogą, chwała temu kto wymyślił kabinę prysznicową!
;-D