(11)
Historia sławnego miejsca pątniczego - część pierwsza.
Łagiewniki zaliczają się do najstarszych punktów osadnictwa średniowiecznego na terenie dzisiejszej Łodzi. Była to wieś typu służebnego, zamieszkała przez ludność zobowiązaną do posług typu rzemieślniczego, w szczególności łągwi, czyli naczyń z drewna lub skóry do noszenia lub przechowywania płynów w czasach przed rozpowszechnieniem się szkła. Pierwsza o niej wzmianka pochodzi z 1399 r. Była to niewielka wieś a areał gruntów chłopskich wynosił 6 łanów, czyli około 100 hektarów. W początku XVII wieku znajdowała się we wsi karczma i młyn wodny o 1 kole. Oto opis: \\\"Wieś Łagiewniki leży (...) w gruncie piaszczystym, w koło otoczona borami, okrążona pagórkami piaszczystymi, między którymi idą źródła, z których zlewają się stawy i czynią widok piękny. Było tych stawów 10 i czyniły wielki pożytek, bo to największa tej wsi intrata była, stawy zarybione. Podczas bowiem Trybunału Piotrkowskiego tu po ryby zajeżdżano i dobrze płacono.\\\" Właścicielami dóbr Łagiewniki i sąsiednich wsi Modrzew i Skotniki byli, któż by inny, Łagiewniccy. Drogą sukcesji małżeńskich dobra przeszły na Jerzego Bełdowskiego, piastującego niezbyt wysoki urząd podsędka łęczyckiego. Córka jego, jedna z sześciorga rodzeństwa wyszła za Samuela Żeleskiego z Żelaznej w województwie rawskim.
Osoby te odegrały znaczącą rolę w powstaniu \"cudownego miejsca łagiewnickiego\" o czym pisze kronikarz tego miejsca ojciec Marcin Kałowski.
Patrz dalej...>
